Στην γειτονιά μου την παλιά,…………
της Κατερίνας Σχοιναράκη – Σταυρουλάκη
Στην γειτονιά μου την παλιά, …….
Επειδή το μυαλό ξεφεύγει πολλές φορές κάνοντας βόλτες κατεβαίνει σιγά σιγά στην γειτονιά των παιδικών μου χρόνων. Θυμάμαι τους ξεχωριστούς ανθρώπους, Βλαχογιάννενα, Βεργινια Πετράκη με τις ιστορίες για νεράιδες και φαντάσματα που μας κάναν να γουρλώνουμε τα μάτια μας και η τρίχα κάγκελο από το φόβο, όμως και τις ιστορίες για τους Αγίους που μας ηρεμούσαν. Επίσης την Αδαμογιωργαινα και τον Αδαμογιωργη που έβαζε στόχους στην πόρτα και χτυπούσε με τον τσιφτε ( Όπλο).
Ποιο μέσα στο στενό την ΠατεδοΕλενη να ασχολείστε με το άναμμα του φούρνου και οι ωραίες μυρωδιές να αναδύονται στην γειτονιά το ψωμί ζεστό- ζεστό απερίγραπτη νοστιμιά. Ποιο κάτω την ΚαμαροΕλενη τον άντρα της ΠετροΛευτερη, έναν ευγενή άνθρωπο ήσυχο γελαστό.
Τι να πω για τον Τσουκογιωργη που πάντα με το τραγούδι έσφαζε τα ζωντανά δυνατός γερός άνθρωπος, ξενομπατης και αυτός, ρίζωσε στο χωριό μας καλαμπουρτζης. Η γυναίκα του μια Κυρία Ελένη αρχόντισσα που είχε όμορφη ψυχή. Τι να θυμηθώ τα όμορφα κεντήματα της, τις νόστιμες τσιγαρίδες τις ημέρες των Χριστουγεννων?
Την οικογένεια του Κωστή θωμαδακη με την Κατίνα την γυναίκα του πολλά βράδια μέχρι να πάρουμε εμείς τηλεόραση πήγαινα εκεί να δω τα σήριαλ κάνοντας παρέα με τα κορίτσια του Μαρίνα και Έφη (Θεονυμφη). Θυμάμαι το χοίρο να κρέμεται στο τσιγκέλι στην κουζίνα για να στεγνώσει το κρέας με ένα νεράντζι στο στόμα .
Ποιο κάτω το πατητήρι στο σπίτι του Μαρίνου Βαρβερακη την γυναίκα του Άννη, καλοσυνάτη και ευγενικός άνθρωπος. Τον Βρεντζο τον Γιώργη και την γυναίκα του Ανδρονίκη με τα ωραία της ζυμωτά ψωμιά τα τυριά της αυτό το σπίτι μύριζε γάλα από τα καλούδια που έφτιαχνε και πάντα έδινε και στη γειτονιά . Ποιο μέσα στο στενό το σπίτι του καντηλανάφτη Γρήγορη Δερμιτζάκη και της γυναίκας του Ειρήνης καλός άνθρωπος .
Επίσης το σπίτι του Σταυρουλάκη Κωστή (Κοσολοκωσταντη) και η καλή του γυναίκα Σοφία μια γυναίκα ήσυχη και καλή που δεν θα ξεχάσω όταν έχασε την κόρη της Ρηνιώ, το μοιρολόι της το όμορφο . Ξέρετε πως ακόμα και τα μοιρολόγια έχουνε μόνο αγάπη και πόνο ψυχής. Ποιο πάνω τον Κοσμαδακη Μανόλη και την γυναίκα του Φιλιώ μια αξία γυναίκα και αυτή ξενομπασαρισσα έτσι λέγανε τους ανθρώπους που καταγοτανε από άλλα χωριά ερχότανε νύφες και γαμπροί σε κάποιο άλλο χωριό.
Απέναντι το σπίτι του Πετροκωσταντη και η γυναίκα του Στυλιανή με τα ωραία κεντητά της και τις νόστιμες πίτες που έφτιαχνε. Το σπίτι της Πανασσανης, λέγαμε γιατί η Μαρία στο όνομα ήταν από το χωριό Παννασός με τον άντρα της Μανόλη είχαν κοτόπουλα σαν μια μικρή μονάδα ας πούμε και τα έφτιαχναν εκεί τα έσφαζαν τα ζεμάτιζαν τα μαδούσαν και βοηθούσαν κάποιες φορές και οι γείτονες παίρνοντας το κάτι τι τους.
Ποιο κάτω το σπίτι του ΔερμιτζοΔημητρη και της γυναίκας του Μαρίνας αργότερα έγιναν πρώτοι θείοι μου από την μεριά του συζύγου μου Αριστείδη Σχοιναρακη θυμάμαι το θείο το Δημήτρη πηγαίνοντας στο καφενείο να γυρίζει να κοιτάζει τα ρούχα του να δει αν έχουν κάτι, πάντα μερακλής με τον εαυτό του και η θεία Μαρίνα να τον σταυρώνει μια κίνηση για καλό δρόμο και γυρισμό.
Το πατητήρι του Γεργιανοκωσταντη ποιο κάτω στις δόξες του τότε που τα αμπέλια ήταν στα καλύτερά τους .Το σπίτι της Ελένη της χήρας λέγαμε επειδή έμεινε νέα χήρα θυμάμαι την ευχή που μου έδωσε όταν αρραβωνιάστηκα και μου είχε κάνει εντύπωση, την άκουγα πρώτη φορά, παιδί ήμουν ακόμα, η ευχή ήταν ΝΑ ΖΗΣΕΤΕ ΚΑΙ ΝΑ ΣΟΓΕΡΑΣΕΤΕ.
Και σε αυτό το ταξίδι των αναμνήσεων και των αρωμάτων ‘που το μυαλό με πιλότο την καρδιά με αρμένισε στο λιμάνι της κάτω γειτονιάς της γειτονιάς της καρδιάς μου’ ζωγράφισα έναν πίνακα χρωμάτων και αισθήσεων