από τον Γιάννη Ε. Περάκη
και την Διμηνιαία Περιοδική Έκδοση εφημερίδας του Πολιτιστικού Συλλόγου Νέων Αυγενικής Mάρτιος 2004 – Αριθμός 9
Η έμπνευση μου για να γράψω αυτό το κείμενο για το κάρο, μου ήρθε εντελώς τυχαία, όταν το βλέμμα μου έπεσε πάνω σε μια παλιά φωτογραφία. Η φωτογραφία αυτή απεικονίζει το μακαρίτη πλέον Γερο-Τζερεμογιώργη να κρατάει τα ηνία και δύο Γερμανούς στρατιώτες δίπλα του. Η σκέψη μου γύρισε αρκετά χρόνια πίσω στις αρχές της δεκαετίας του 1960, τότε που το κάρο εξακολουθούσε ακόμα να παίζει σημαντικό ρόλο στον τόπο μας σχετικά με τις μεταφορές. Πήρα λοιπόν τη φωτογραφία κοντά μου, έβαλα τα γυαλιά μου, και την κοίταζα προσεκτικά. Μάταια προσπαθούσα να βρω τον αριθμό κυκλοφορίας με τη σφραγίδα του ΚΤΕΟ, το σήμα της εφορίας, το ρεζερβουάρ της βενζίνης. Μη σας πω τώρα ότι έψαχνα να βρω και τους αερόσακους γιατί θα το παραχοντρύνω.
Θυμάμαι όταν το αυτοκίνητο έκανε τα πρώτα του βήματα στη ζωή μας. Το κάρο εξακολουθούσε να υπάρχει και αντιστεκόταν στον ανταγωνισμό του αυτοκινήτου. Τα καλοκαίρια τα κάρα του χωριού μας μετέφεραν στην αγορά του Ηρακλείου τα φρούτα, όπως αχλάδια, βερίκοκα, ροδάκινα, αμύγδαλα και άλλα. Φόρτωναν αργά το βράδυ και ξεκινούσαν κατά τις δώδεκα για να φτάσουν ξημερώματα στο Ηράκλειο.
Ακόμα πιο παλιά, το κάρο γνώρισε μεγαλύτερες δόξες. Είχε την τιμή να μεταφέρει μεγάλους άρχοντες και βασιλείς. Στην Αγγλία ακόμα και σήμερα υπάρχει η βασιλική άμαξα, που τη χρησιμοποιεί κατά καιρούς η βασιλική οικογένεια.. Στη χώρα μας το κάρο σταμάτησε να προσφέρει τις υπηρεσίες του παρελθόντος. Τώρα συναντάμε άμαξες που και που σε τουριστικές περιοχές, που προσφέρουν βόλτες και περιπάτους στους ρομαντικούς και τους ερωτευμένους.